Decyzja Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego o wykreśleniu homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych (DSM) przez głosowanie została poprzedzona intensywnymi działaniami lobbingowymi aktywistów „gejowskich” oraz debatami politycznymi, które przetoczyły się przez samo Towarzystwo, organizacje homoseksualne i media [1][2].
Historia homoseksualizmu w psychiatrii:
1952. Homoseksualizm zostaje sklasyfikowany jako socjopatyczne zaburzenie osobowości w pierwszym wydaniu DSM.
1968. DSM-II klasyfikuje homoseksualizm jako dewiację seksualną.
1969. Zamieszki w Stonewall. Aktywiści gejowscy uznają, że teorie psychiatryczne są główną przyczyną piętna społecznego, którego doświadczają [3]. Postanawiają użyć technik społecznego protestu w celu zmiany diagnozy homoseksualizmu [1].
1970. Wtargnięcie aktywistów na doroczne spotkanie spotkanie Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego (APA) w San Francisco. Jeden z psychiatrów został przez nich nazwany wulgarnie i obelżywie, innego porównali do nazisty, a psychiatrię określili jako narzędzie tortur i opresji. Zapanował chaos. Większość psychiatrów opuściła spotkanie. [4].
1971. Mimo oficjalnego zaproszenia do udziału konwencie APA, działacz „gejowski” Frank Kameny wraz z innymi aktywistami wtargnęli na konwent kilka godzin przed planowanym panelem. Kameny przerwał toczące się spotkanie psychiatrów, zabrał mikrofon i wygłosił deklarację: Psychiatria jest wcielonym wrogiem. Psychiatria wypowiedziała bezwzględną wojnę w celu naszej eksterminacji. Możecie to uznać za deklarację wojny przeciwko wam [4]. W kilka godzin później odbył się panel z udziałem aktywistów homoseksualnych, w tym Kameya. Tzw. geje i lesbijki argumentowali, że nie potrzebują terapii [4][5].
1972. Na kolejnym konwencie APA, w Dallas, pojawił się Frank Kameny, lesbijska aktywistka Barbara Gittings oraz homoseksualny psychiatra John Fryer, który jako Dr H. Anonymous wystąpił w peruce, gumowej masce, za dużym smokingu i z mikrofonem zniekształcającym głos. Powiedział: Jestem homoseksualistą. Jestem psychiatrą [6][3]. Twierdził też, że stu psychiatrów biorących udział w konwencie APA jest homoseksualistami. [6] Kameny i Gittings zorganizowali wystawę “Gay, Proud and Healthy“ [5][7].
Październik 1972. W czasie zjazdu członków Association for the Advancement of Behavior Therapy w Nowym Jorku działacze Gay Activist Alliance demonstrowali przed hotelem, w którym odbywał się zjazd. Niewielkiej grupce udało się wedrzeć do środka. Na miejscu był Robert Spitzer, członek komitetu nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, który postanowił zaprosić aktywistów, żeby w 1973 roku wystąpili przed Komitetem i na konwencie APA [8].
Luty 1973. Komitet Nazewnictwa APA spotkał się z delegacją siedmiu działaczy „gejowskich” z Gay Activist Alliance. Z przyczyn politycznych aktywiści zaprzeczyli, że reprezentują organizację homoseksualną. Ich podstawowym celem było usunięcie homoseksualizmu z klasyfikacji DSM. Chcieli też by zabraniać terapii nakierowanej na zmianę orientacji z homoseksualnej na heteroseksualną, nawet gdy pacjent sam o to poprosi [10]. Część z nich domagała się usunięcia wszystkich zaburzeń seksualnych, jednak obawiali się, że jeśli w tamtym czasie przedstawią takie żądania może to im przeszkodzić w usunięciu homoseksualizmu z klasyfikacji [9][10]. Charles Silverstein, aktywista „gejowski”, a z wykształcenia psycholog [9] zaprezentował przed Komitetem Nazewnictwa oświadczenia popierające usunięcie homoseksualizmu z DSM, które zostały napisane przez przychylnych gejom psychologów i psychiatrów oraz cytował badania mające dowodzić, że homoseksualizm jest normalny [8].
Maj 1973. Zjazd APA któremu towarzyszy sympozjum poświęcone obecności homoseksualizmu w DSM. W dyskusji wzięło udział 6 psychiatrów: Robert Stoller, Judd Marmor, Irving Bieber, Charles Socarides, Richard Green i Robert Spitzer oraz jeden „gejowski” aktywista – Ron Gold. Za usunięciem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych opowiedzieli się: Stoller, Marmor, Green i Spitzer, a za jego pozostawieniem w klasyfikacji: Bieber i Socarides. Z jednej strony prezentowano badania dowodzące, że homoseksualizm jest akceptowany w wielu kulturach, że występuje u zwierząt, że homoseksualiści nie wykazują innych zaburzeń psychicznych, a z drugiej strony badania dowodzące, że homoseksualizm to zaburzenie. Ron Gold dokonał krytyki psychiatrii, stwierdzając, że jest ona podstawą systemu opresji wobec osób homoseksualnych, a teorię mówiącą o tym, że homoseksualizm jest chorobą nazwał “kupą kłamstw”. Robert Spitzer – przewodniczący sympozjum, w miejsce homoseksualizmu zaproponował nową diagnozę – zaburzenie orientacji seksualnej, która miała traktować homoseksualizm jako zaburzenie tylko wtedy, gdy dana osoba czuła się z nim źle i chciała zmienić swoją orientację seksualną [11]
Czerwiec 1973. Homoseksualni terapeuci dla homoseksualnych pacjentów otwierają Institute for Human Identity. Gejowscy psychologowie i pracownicy socjalni zaczynają pojawiać się w prasie, radiu i telewizji, gdzie debatują z psychiatrami [9].
Kilka miesięcy później, Komitet Nazewnictwa Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, choć podzielony, głosuje za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych [12]. Kilka innych komitetów i obradujących organów poparło tę decyzję [3].
Grudzień 1973. Zarząd Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego głosuje za usunięciem homoseksualizmu z DSM i zastąpieniem go zaburzeniem orientacji seksualnej [12]. Psychiatrzy niezadowoleni z decyzji Zarządu postanawiają zorganizować referendum wśród członków Towarzystwa [3].
Charles Socarides i Harold Voth piszą do członków APA list, w którym wzywają do sprzeciwienia się decyzji Zarządu, twierdząc, że Towarzystwo znajduje się pod kontrolą gejowskich aktywistów. W kontrze do nich, Ron Gold i Robert Spitzer piszą list wzywający do poparcia decyzji Zarządu. Pod ich listem podpisało się wielu znaczących psychiatrów, wliczając w to samego przewodniczącego Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego i przyszłych kandydatów na to stanowisko. [12].
Kwiecień 1974. Referendum obejmujące 10 tysięcy z 17 tys. członków APA. 58 procent (5 854) poparło decyzję Zarządu o wykreśleniu homoseksualizmu z DSM, a 37,8 proc. (3 810) zagłosowało przeciwko [13][14].
2002. Richard Green, psychiatra, który blisko30 lat wcześniej argumentował za wykreśleniem homoseksualizmu z klasyfikacji zaburzeń psychicznych, ujawnia się jako zwolennik usunięcia pedofilii z DSM [15], co wzbudza szereg komentarzy innych naukowców [16].
2008. Charles Silverstein, aktywista homoseksualny i psycholog, biorący udział w wydarzeniach z lat 1969-1974 w liście do redakcji “Archives of Sexual Behavior” zadaje pytanie:
Poza homoseksualizmem DSM wymienia także sadyzm, masochizm, ekshibicjonizm, voyeuryzm, pedofilię i fetyszyzm jako zaburzenia psychiczne. Jeśli nie ma obiektywnego, niezależnego dowodu, że orientacja homoseksualna jest sama w sobie nienormalna, jakie istnieje usprawiedliwienie umieszczania jakiegokolwiek z innych zachowań seksualnych w DSM? [10].
A cele ruchu „gejowskiego” podsumowuje słowami: Mija w tej chwili 35 lat od usunięcia homoseksualizmu z DSM, co było naszym celem krótkoterminowym. Nasz cel długoterminowy – usunięcie z DSM tego, co nazywane jest perwersją seksualną, zaburzeniem seksualnym czy parafilią, w zależności od wydania, nie został zrealizowany [10].
Powyższe informacje pochodzą w większej części z artykułu "Kulisy usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM" autorstwa wikipedysty Hatamorgana. Zostały one zweryfikowane przez redakcję PCh24.pl , a trafność cytowań porównana z materiałami źródłowymi. Oryginał artykułu w wersji ocenzurowanej dostępny jest pod hasłem "Okoliczności usunięcia homoseksualizmu z klasyfikacji DSM" na wikipedii.
Przypisy
[1] Schacht TE. DSM-III and the Politics of Truth. „American Psychologist”. 40 (5), s. 513–26, 1985.doi:10.1037/0003-066X.40.5.513. PMID 4014853PMID 4014853 .
[2] Porter R. Bringing order to mental disorders. „Nature”. 389, s. 805–6, 1997. doi:10.1038/39779doi:10.1038/39779 .
[3] Drescher J. Queer Diagnoses: Parallels and Contrasts in the History of Homosexuality, Gender Variance, and the Diagnostic and Statistical ManualQueer Diagnoses: Parallels and Contrasts in the History of Homosexuality, Gender Variance, and the Diagnostic and Statistical Manual . „Archives of Sexual Behavior”. 39 (2), s. 427–60, 2010. doi:10.1007/s10508-009 9531-5. PMID 19838785PMID 19838785 . [dostęp 2012-06-06].
[4] Ronald Bayer: Homosexuality and American Psychiatry: The Politics of Diagnosis. Princeton: Princeton University Press, 1987, s. 102–7. ISBN 0–691-02837–0.
[5] Gittings B. Show and Tell. „Journal of Gay & Lesbian Mental Health”. 12 (3), s. 289–95, 2008.doi:10.1080/19359700802111742doi:10.1080/19359700802111742 .
[6] Lenzer J. John Fryer. „BMJ”. 326 (7390), s. 662, 2003. doi:10.1136/bmj.326.7390.662.PMC:11255571125557
[7] How It All Started. „Journal of Gay & Lesbian Mental Health”. 13 (2), s. 76–81, 2009.doi:10.1080/19359700902735671doi:10.1080/19359700902735671 .
[8] Ronald Bayer: Homosexuality and American Psychiatry: The Politics of Diagnosis. Princeton: Princeton University Press, 1987, s. 115–20. ISBN 0–691-02837–0.
[9] Silverstein C. Wearing Two Hats: The Psychologist as Activist and Therapist. „Journal of Gay & Lesbian Psychotherapy”. 11 (3–4), s. 9–35, 2007. doi:10.1300/J236v11n03_02doi:10.1300/J236v11n03_02 .
[10] Silverstein C. The Implications of Removing Homosexuality from the DSM as a Mental Disorder [Letter to the Editor]. „Archives of Sexual Behavior”. 38 (2), s. 161–3, 2009 [Epub 2008].doi:10.1007/s10508-008 9442-x. PMID 19002408PMID 19002408 .
[11] Stoller et al. A Symposium: Should Homosexuality Be in the APA Nomenclature?A Symposium: Should Homosexuality Be in the APA Nomenclature? . „The American Journal of Psychiatry”. 130 (11), s. 1207–16, 1973. PMID 4784866PMID 4784866 . [dostęp 2012-06-06].
[12] Silverstein C. Are You Saying Homosexuality Is Normal?. „Journal of Gay & Lesbian Mental Health”. 12 (3), s. 277–87, 2008. doi:10.1080/19359700802111635doi:10.1080/19359700802111635 .
[13] Charles W. Socarides: Homosexuality: A Freedom Too Far. Phoenix: Adam Margrave Books, 1995, s. 176. ISBN 0–9646642-5–9.
[14] Ronald Bayer: Hugo Tristram Engelhardt, Arthur L. Caplan (red.): Scientific controversies: Case studies in the resolution and closure of disputes in science and technology. Cambridge: Cambridge University Press, 1987, s. 394–5. ISBN 0–521-25565.
[15] Green R. Is Pedophilia a Mental Disorder?Is Pedophilia a Mental Disorder? . „Archives of Sexual Behavior”. 31 (6), s. 467–71, 2002.doi:10.1023/A:1020699013309. PMID 12462476PMID 12462476 . [dostęp 2012-06-06].
[16] Peer Commentaries on Green (2002) and Schmidt (2002). „Archives of Sexual Behavior”. 31 (6), s. 479–503, 2002. doi:10.1023/A:1020603214218doi:10.1023/A:1020603214218 .
