Georg Soros - międzynarodowy terrorysta finansowy przyznał się publicznie do odpowiedzialności za zamach stanu i masowe morderstwa na Ukrainie. W Polsce działa Fundacja Batorego założona przez Sorosa. Ministrem finansów RP był agent Sorosa - profesor uczelni CEU Jacek Rostowski .

George Soros powiedział Fareedowi Zakaria z CNN, że jest odpowiedzialny za stworzenie w Ukrainie fundacji, która ostatecznie przyczyniła się do obalenia wybranego w wyborach przywódcy państwa i instalacji starannie dobranej przez Departament Stanu USA junty.
„Najpierw o Ukrainie. Jedną z rzeczy, którą wiele osób o tobie wie jest to, iż w trakcie rewolucji w 1989 r. finansowałeś wiele działań dysydenckich, grup społeczeństwa obywatelskiego w Europie Wschodniej, Polsce, i w Republice Czeskiej. Robisz podobne rzeczy na Ukrainie?” - spytał Zakaria Sorosa.

„Cóż, założyłem fundację na Ukrainie zanim Ukraina uniezależniła się od Rosji. Działa ona od tego czasu i odegrała ważną rolę w obecnych wydarzeniach” odpowiedział Soros.

Jest dobrze znanym faktem, choć zakazanym by wspominać o nim w mediach, że Soros współpracował ściśle z USAID, National Endowment for Democracy NED (obecnie wykonujący pracę wcześniej przypisaną CIA), Międzynarodowym Instytutem Republikańskim, Narodowym Demokratycznym Instytutem Spraw Międzynarodowych, Freedom House i Instytutem Alberta Einsteina w inicjacji serii kolorowych rewolucji w Europie Wschodniej i Azji Środkowej zaraz po zaaranżowanym upadku Związku Radzieckiego.

„Wielu uczestników w Kijowskiej demonstracji „EuroMaidan” było członkami finansowanych przez Sorosa organizacji pozarządowych i/lub byli szkoleni przez te same organizacje pozarządowe podczas wielu warsztatów i konferencji sponsorowanych przez Międzynarodową Fundację Odrodzenia (IRF) Sorosa, i jego różnych instytucjach społeczeństwa otwartego i fundacjach. IRF, założona i finansowana przez Sorosa, szczyci się tym, iż dała „więcej niż ktokolwiek inny” na „demokratyczną transformację” Ukrainy”, pisze William F. Jasper.

Ta transformacja doprowadziła do przejęcia kontroli faszystowskich ultranacjonalistów nad służbami bezpieczeństwa Ukrainy. W kwietniu ogłoszono, iż Andrij Parubiy i inni przywódcy puczu pracują z FBI i CIA, by pokonać i wymordować separatystów sprzeciwiających się rządom junty zainstalowanej przez Victorię Nuland i Departament Stanu. Parubiy jest założycielem Socjalistyczno Narodowej partii na Ukrainie, a obecnie jest szefem Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony kraju.

Teraz, kiedy miliarder, „czekoladowy król” Petro Poroszenko jest prezydentem Ukrainy, wysiłek, aby zniszczyć wszelką opozycję we wschodniej Ukrainie przyspieszy. Poroszenko jest niemalże idealnym wyborem dla globalistów i aparatczyków UE. Zasiadał w Radzie Narodowego Banku Ukrainy i współpracował z MFW, Wall Street i Komisją Europejską.

Poroszenko i przywódcy puczu zabijają obecnie cywilów w Doniecku jako działania dla dalszego usuwania i eliminacji „prorosyjskich bojowników” i „terrorystów”, czyli uzbrojeni bojownicy ruchu oporu walczą przeciw Prawemu Sektorowi ewentualnie wspieranemu przez amerykańskich najemników i CIA. Wraz z pogłębianiem działań Kijowa wobec sił oporu przeciw juncie cywile stają się ofiarami „Rebelii”, mającej miejsce w Slovyansku i sąsiednim Kramatorsku.

Wojskową, o faszystowskim charakterze odpowiedź na bunt, obejmującą podpalanie budynku związków zawodowych w Odessie przez „pro-reżimowych chuliganów” (czyli paramilitarnego Prawego Sektora), można bezpośrednio przypisać aktywizmowi George’a Sorosa i amerykańskiemu Departamentowi Stanu, oraz różnym organizacjom pozarządowym (które są, w rzeczywistości, frontami dla rządu i Wall Street), USAID, NED, „Freedom House”, itp.

Po zabójstwie i wydaleniu przeciwników MFW, który to Fundusz kontroluje rząd i naród Ukrainy, Rosja może oczekiwać dalszych prowokacji, zwłaszcza teraz, gdy odstąpiła od wspierania ruchu oporu. Elity finansowe i ich kolaboranci z UE chcą zmniejszyć i ostatecznie wyeliminować jakiekolwiek wyzwanie rzucone przez Rosję i BRICS, które są krajami obecnie zwalczającymi finansową, neoliberalną agendę.

„Nagromadzenie sił lądowych i powietrznych NATO w Europie Wschodniej, wzdłuż granic Rosji oraz podróże prezydenta Baracka Obamy do Azji mają jeden cel:” napisał Wayne Madsen wcześniej w tym miesiącu. „Widzialne i niewidzialne siły, które dyktują politykę swoich marionetek politycznych w Waszyngtonie, Londynie, Paryżu, Brukseli, Berlinie i innych wasalnych stolicach postanowiły rozbić BRICS – wyłaniający się nowy blok obejmujący Brazylię, Rosję, Indie, Chiny i Republikę Południowej Afryki.”

Link do oryginalnego artykułu:
http://www.infowars.com/soros-admits-responsibility-for-coup-and-mass-murder-in-ukraine/
Źródło: www.prisonplanet.pl

W Polsce organizacja międzynarodowego terrorysty finansowego świata Georga Sorosa nosi nazwę Fundacja im. Stefana Batorego założona w maju 1988r.

Georg Soros stworzył plan zniszczenia wyzwalających się spod zależności ZSRR krajów Europy środkowo-wschodniej. Wykonawcami swego planu w Polsce mianował Leszka Balcerowicza i Bronisława Geremka. Pierwszy z nich zajął się rujnowaniem gospodarki, drugi praniem umysłów. Pierwszy wykonywał tę destrukcyjną robotę pod hasłem Planu Balcerowicza, drugi w ramach tzw. Fundacji Batorego zaklinał prawdę o grabieży majątku narodowego. Pierwszy przystąpił do przekształcania polskiej gospodarki i ekonomiki w masę upadłościową, drugi do homogenizacji umysłów, które stosownie preparowane, miały godzić się z tą kasacją Polski. Fundacja firmuje całość działań przeciwko Polsce - Piąty rozbiór Polski 1990-2000.

Kiedy Balcerowicz zamieniał polską gospodarkę w masę upadłościową, a ministrowie zniekształceń własnościowych Lewandowski i Kaczmarek zajmowali się rozdawnictwem najlepszych kęsów tej masy hienom zagranicznym, Fundacja Batorego trudziła się nad zamienianiem polskiego systemu edukacji w zbiorowego apologeta wolnego rynku, otwarcia na zachód; na MFW (Międzynarodowy Fundusz Walutowy) i Unię Europejską. A oto wyraz troski członków Fundacji Batorego podczas obrad posiedzenia. Są to wyjątki ze stenogramu (liczącego 36 stron maszynopisu) antypolskich wypowiedzi, które zdobył oficer Służb Specjalnych;
Syng. WZ/0038 XII.16945.P Ściśle tajne Unia Wolności:

SPOTKANIE CZŁONKÓW FUNDACJI BATOREGO W SIEDZIBIE FUNDACJI DNIA 06.08.98 R.

Przewodniczący B. Geremek

Proszę o ciszę. Zaczynamy. Referować krótko, tematy znane;

Michnik: Jak zwykle o polaczkach, ha! ha!

Balcerowicz: Ja zacznę od tego, że transfer pieniędzy do Izraela idzie pełną parą, oni się niczego nie domyślają! W prywatyzacji bierze udział ponad 3,5 tys. Naszych Żydów. Banki są już prawie wszystkie nasze, a to jest najważniejsze! Wykup najlepszych terenów w Warszawie i w największych miastach załatwiony. Sprzedaż najlepszych zakładów kontynuujemy dla naszych za grosze albo dajemy kredyty z pieniędzy budżetowych, a potem umarzamy.

Geremek: Leszek, wystarczy! Od siebie chcę powiedzieć, że w MSW nie ma już prawie żadnych Polaków. Ambasadorzy i I sekretarze to nasi Żydzi! W Brukseli są tylko nasi.

Pałubicki: kartoteki p. Geremka, Mazowieckiego, Olechowskiego, Michnika, a także 328 Naszych zostały do końca wyczyszczone! Wcześniej siedział tam Adaś z naszymi, ale do końca nie wyczyścił;

Olechowski: Jeżeli dowiedzą się, że ja, Kwaśniewski i Buzek jesteśmy Żydami, to źle!

Kuroń: wszędzie mamy swoich! W Radach Nadzorczych, Funduszach Powierniczych, Dyrekcjach, Bankach! Zresztą, z Izraela i Stanów Zjednoczonych przyjeżdża około 8,5 tys. Żydów. Po to są powiaty, trzeba trzymać polaczków za mordę! Zresztą, już i tak niedługo wszystko będzie nasze! Za trzy lata obudzą się z łapą w nocniku.

Suchocka: Jacek, znowu piłeś i jesteś wulgarny!

Kuroń: Nie przejmuj się, oni są ogłupieni. Telewizja, radio i prasa są nasze!

Osiatyński: Może porozmawiamy o wyborach? Adaś dał 3 miliardy zł, Turowicz z Tygodnika 500 milionów, to skąpiec, Sorosz 10 miliardów, Biznes Klub 10 miliardów, Urban 1,5 miliarda, z Niemiec 4 miliardy, 15 miliardów dał Leszek z budżetu;

Małachowski: Wszędzie, gdzie się da niszczyć Naszą Rodzinę i ks. Rydzyka. Oni są najbardziej niebezpieczni. Ale też Ojczyznę i Przymierze. Popatrzcie, ośmieszaliśmy Pawlaka i już go nie ma, kolej na Kalinowskiego, ale powtarzam, przede wszystkim niszczyć Naszą Rodzinę Radio Maryja, ich gazetę Nasz Dziennik i ks. Rydzyka. Najlepszymi naszymi sprzymierzeńcami są ks. Tischner, bp Życiński i bp Pieronek. Popatrzcie, sami plują na Kościół i naród. Wystarczy tylko drukować ich artykuły!

Kuczyński: Zobaczcie, jaką dobrą robotę zrobił dla nas pan Kulesza.

Lityński: Ale swoje pieniądze wziął! Jak wejdą do Unii, będą tylko regiony. Żadnej Polski już wtedy nie będzie! W Kancelarii Kwaśniewskiego mamy też kilkunastu swoich ludzi, na czele z Kaliszem.


KONIEC


Osoby związane z Fundacją Batorego:

Marcin Król – filozof i historyk idei, dziekan Wydziału Stosowanych Nauk Społecznych i Resocjalizacji Uniwersytetu Warszawskiego, były redaktor naczelny miesięcznika „Res Publica Nowa”
Jan Krzysztof Bielecki – ekonomista Przewodniczący Rady Gospodarczej przy Premierze RP
Bogdan Borusewicz – historyk, Marszałek Senatu RP
Agnieszka Holland – reżyserka, scenarzystka Prezydent Polskiej Akademii Filmowej
Olga Krzyżanowska – lekarz
Helena Łuczywo – redaktorka współzałożycielka Gazety Wyborczej
Andrzej Olechowski – ekonomista Wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej Banku Handlowego S.A.
prof. Zbigniew Pełczyński – politolog, Pembroke College, Uniwersytet Oksfordzki
prof. Andrzej Rapaczyński – prawnik, Szkoła Prawa, Uniwersytet Columbia
prof. Hanna Suchocka – prawnik, Ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej, była premier RP (członkostwo zawieszone na czas pełnienia misji dyplomatycznej)
Henryk Woźniakowski – wydawca Prezes Zarządu Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak
W skład Rady wchodzili również przed śmiercią: Jerzy Turowicz (Przewodniczący Rady w latach 1991–1999), Anna Radziwiłł (Przewodnicząca Rady w latach 1999–2009), Bronisław Geremek, Leszek Kołakowski, Krzysztof Michalski oraz ks. Józef Tischner.
Aleksander Smolar, politolog
Klaus Bachmann – historyk, politolog, Katedra Nauk Politycznych Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie
Nathalie Bolgert – konsultant finansowy, Polsko-Amerykański Fundusz Pożyczkowy Inicjatyw Obywatelskich (PAFPIO)
Mirosław Czech – publicysta, komentator polityczny „Gazety Wyborczej”. Członek władz Związku Ukraińców w Polsce. W latach 1993-2001 poseł na Sejm RP.
Szymon Gutkowski – współwłaściciel i dyrektor generalny agencji reklamowej DDB
Irena Herbst – ekonomista, Szkoła Główna Handlowa
prof. Jacek Kochanowicz – historyk ekonomii, Wydział Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego
Radosław Markowski – socjolog, Instytut Studiów Politycznych PAN
Karolina Wigura – socjolog, publicystka, członkini redakcji Tygodnika Internetowego „Kultura Liberalna”, adiunkt w Instytucie Socjologii UW.
prof. Andrzej Ziabicki – chemik, Instytut Podstawowych Problemów Techniki PAN

Fundacje Sorosa działają w ponad 50 krajach Europy Środkowej i Wschodniej, w Azji, Afryce, Ameryce Południowej i w Stanach Zjednoczonych. Ich zadaniem jest przejęcie i kontrola nad rządami państw w których mają siedzibę a w konsekwencji sterowanie ich gospodarkami i uzyskiwanie profitów z operacji finansowych. Soros to niekwestionowany przywódca NWO.

I wiemy już dokąd zmierza Polska i co z nami chcą zrobić "przyjaciele z zachodu", którzy pomogli nam oswobodzić się z reżimu komunistycznego
Wpadliśmy z deszczu pod rynnę
I trzeba stąd szybko wyjść!

Międzynarodowy Fundusz Walutowy niszczy światową gospodarkę

Międzynarodowy Fundusz Walutowy po raz pierwszy głośno przyznał się do popełnienia błędu . Do tej pory unikał rozliczania się z konsekwencji narzucanych przez siebie programów pomocowych, które przynosiły więcej szkód niż pożytku
To były przeprosiny adresowane do setek milionów ludzi na całym świecie. W tym tygodniu w precedensowym raporcie główny ekonomista Międzynarodowego Funduszu Walutowego Olivier Blanchard przyznał, że skrajnie monetarystyczna strategia ratowania krajów przed bankructwem po prostu była błędna. Formalnie rzecz dotyczyła tylko Grecji. Ale w ciągu blisko 70-letniej historii Fundusz stosował tę samą receptę niezliczoną ilość razy, od Argentyny po Koreę Południową, od Rosji po Meksyk i Polskę. I za każdym razem pozostawiał bardzo wielu rozgoryczonych.

Wszystko miało wyglądać inaczej. Gdy latem 1944 roku brytyjski ekonomista John Maynard Keynes jechał na konferencję w miejscowości Bretton Woods w stanie New Hampshire, wyobrażał sobie, że weźmie udział w stworzeniu czegoś na kształt kolejnego New Deal, tyle że na poziomie światowym. Z jego inspiracji prezydent Franklin Delano Roosevelt w latach 30. uruchomił przecież bezprecedensowy plan zabezpieczeń społecznych i interwencji państwa, który wyrwał Amerykę z największego kryzysu gospodarczego w jej historii. Brytyjczyk rozumował logicznie.
Rzeczywistość okazała się jednak inna. Pierwsze skrzypce w Bretton Woods odegrał mniej znany przedstawiciel USA Harry Dexter White. Dyrektywy z Białego Domu miał jasne: MFW będzie instytucją odpowiedzialną za nadzór nad nowym systemem walutowym, którego sercem jest dolar. Jego głównym zadaniem będzie wymuszenie spłacenia kolosalnego długu, jakie kraje zachodniej Europy zaciągnęły na prowadzenie działań wojennych u Amerykanów.

– Ten układ znalazł odzwierciedlenie w strukturze władz Funduszu, gdzie skomplikowany system kwot do dziś daje decydujący głos w sprawach strategicznych Ameryce. A także w systemie pracy analitycznej, gdzie decydującymi kryteriami są parametry deficytu budżetowego, długu publicznego, rachunku bieżącego potrzebne do bieżącej obsługi zagranicznych zobowiązań przez państwo, a nie koszty społeczne i potencjał wzrostu gospodarki – tłumaczy DGP Zsolt Darvas z brukselskiego Instytutu Bruegla.

Pierwszym krajem, który musiał wystąpić o pomoc do MFW, okazała się Francja. Stało się to już w 1947 r. Zrujnowany kraj nie miał manewru: poza Ameryką i MFW nie było nikogo, kto mógby uruchomić strumień pieniędzy zdolny postawić francuską gospodarkę na nogi.

Ale warunki, na które musiał przystać premier Robert Schuman, nie były łatwe. Podczas gdy Ameryka zbudowała swoją potęgę pod ochroną barier celnych, Francja musiała teraz zgodzić się na otwarcie rynku na zagraniczną konkurencję. Amerykanie otrzymali także otwarty dostęp do surowców we francuskich koloniach. Pieniądze przekazane Francuzom w znacznym stopniu poszły na sfinansowanie importu amerykańskich produktów.

– Porozumienie z MFW stało się wzorem dla kolejnych podobnych umów, które z jednej strony sankcjonowały system walutowy z Bretton Woods, z drugiej hegemonię gospodarki amerykańskiej – zwraca uwagę DGP Philip Whyte z londyńskiego Center for European Reform (CER).

Liczy się bezwzględność
Strategia wykuta przez MFW przyniosła jednak jedną wielką korzyść: wymusiła początek europejskiej integracji. Wbrew swojej woli Francja musiała podjąć bliską współpracę z Niemcami. Ameryka uznała, że to jedyny sposób, aby powstrzymać potęgę ZSRR, a MFW wprowadzał w życie to skądinąd słuszne założenie.

15 sierpnia 1971 roku amerykańskie władze poinformowały MFW, że nie będą już dłużej wymieniały dolarów na złoto. Filar systemu runął. Ale w nowym systemie, nad którym miał teraz pieczę sprawować Fundusz, dolar nadal odgrywał rolę centralną. Tyle że od tej chwili Stany Zjednoczone mogły bez ograniczeń drukować swoją walutę, zmuszając cały świat do finansowania narastającego amerykańskiego długu. Próba zbudowania alternatywnego, opartego na specjalnych prawach ciągnienia (SDR) MFW układu walutowego nigdy nie wyszła poza fazę teoretycznych rozważań.

Wraz z postępem globalnej gospodarki rola Funduszu szybko rosła. Z dekady na dekadę udzielone przez niego pożyczki zwiększały się o 20–25 procent. Ale zwrotu pieniędzy MFW domagał się bezwzględnie. I tylko bardzo rzadko nie udawało mu się postawić na swoim.

– Fundusz nigdy nie udzielał pożyczek pod zastaw czegokolwiek. Gwarancją zwrotu pieniędzy zawsze była ortodoksyjna polityka monetarna, niezależne od kosztów społecznych, jakie to z sobą niesie – wskazuje Darvas. I zwraca uwagę, że MFW sporadycznie stara się uzyskać dane o konsekwencjach, jakie niesie jej polityka dla życia ludzi.

Jednym z krajów, który boleśnie odczuł skutki takiego stanu rzeczy, był Meksyk. W 1982 r. wpadł w pętlę zadłużenia: był winny światu kolosalną kwotę 120 miliardów dolarów. Ale tylko po części z własnej winy. Równie duże znaczenie miał ogromny napływ w poprzednich latach petrodolarów, czyli krociowych zysków państw OPEC uzyskanych po podniesieniu cen ropy w 1973 i 1979 roku, które były pompowane poprzez amerykańskie i zachodnioeuropejskie banki m.in. do takich krajów jak Meksyk (ale także PRL epoki Gierka) na często chybione projekty.

Tego aspektu sprawy wysłannicy Funduszu nie chcieli jednak wziąć pod uwagę. Kuracja, jaką zastosowano wobec Meksyku, miała zapewnić nadwyżki budżetowe, tak aby władze kraju miały z czego oddać kredyty. Jednocześnie kraj został zobowiązany do otwarcia swojego rynku na konkurencję sąsiada z północy. Skutki były katastrofalne, szczególnie gdy idzie o rolnictwo: kiedy dotowany eksport amerykańskich farm zalał Meksyk, miliony chłopów miało do wyboru: albo zasilić slumsy wokół megastolicy kraju, albo dołączyć także do milionów nielegalnych imigrantów, którzy przekroczyli Rio Grande. Porozumienie zaowocowało powstaniem wzdłuż granicy obu krajów (po stronie meksykańskiej) maquiladoras, czyli montowni, w których amerykański kapitał pełnymi garściami korzysta z taniej lokalnej siły roboczej.

– Porozumienie MFW z Meksykiem było pierwszą umową, która w całej Ameryce Łacińskiej została uznana za wyjątkowo krzywdzącą. Właśnie od tego czasu Fundusz jest powszechnie utożsamiany na tym kontynencie z amerykańskim narzędziem ekspansji gospodarczej – wskazuje Whyte.

To wrażenie umocnił los Argentyny, kraju, który w latach 90. pod kierunkiem ministra finansów Dominga Cavallo trzymał się co do joty zaleceń MFW. Jego ultraliberalna polityka oparta na sztywnym powiązaniu waluty narodowej z dolarem, prywatyzacji i otwarciu kraju na zagraniczną konkurencję doprowadziła do uporania się z tradycyjną zmorą Ameryki Łacińskiej: inflacją. Ale jednocześnie całkowicie podcięła konkurencyjność argentyńskiej gospodarki. W 1999 roku kraj okazał się bankrutem, tak wielka była różnica między tym, ile eksportuje, a tym, ile importuje. Niezdolny do spłacenia swoich zobowiązań (poza tymi wobec MFW) okazał się banitą światowej wspólnoty finansowej. Z powodu załamania wartości waluty narodowej, ogromnego bezrobocia, zamrożenia kont bankowych miliony Argentyńczyków zostało skazanych na pauperyzację.
Pół globu kontra fundusz
MFW źle kojarzy się także Azji. Do połowy lat 90. połowa inwestycji zagranicznych lądowała w południowo-wschodniej części tego kontynentu, a przede wszystkim w tzw. tygrysach należących do organizacji współpracy gospodarczej ASEAN. Ten gorący kapitał gwałtownie jednak się ostudził, gdy w USA ówczesny prezes Rezerwy Federalnej Alan Greenspan podniósł stopy procentowe, znacznie zwiększając atrakcyjność inwestowania w papiery amerykańskiego skarbu państwa. Lokalne waluty powiązane z dolarem gwałtownie się umocniły, ograniczając opłacalność eksportu i powodując, że wartość długu państw ASEAN skoczyła średnio do 167 proc. PKB. Pierwsza padła Tajlandia, ogłaszając latem 1997 roku dewaluację waluty, a potem niewypłacalność. W końcu w przepaść wpadła największa gospodarka regionu – Korea Południowa.

Na ratunek przyszedł MFW, uruchamiając wart 40 miliardów dolarów program, który miał doprowadzić do stabilizacji kraju. Ale był to program dziwny. Wysokie stopy procentowe, zniesienie subwencji, cięcia budżetowe postawiły pod ścianą nawet największe konglomeraty przemysłowe, jak Samsung czy LG. Jeden z nich, Daewoo, zbankrutował, a jego majątek w znacznym stopniu przejął General Motors. Konkurencja koreańskich koncernów dla Zachodu została wyeliminowana na lata.
– Recepta zastosowana przez MFW w 1997 r. dla Azji jest przeciwieństwem polityki, jaką prowadziły USA w czasie kryzysu, który wybuchł w 2008 roku: pakiety stymulacyjne, pomoc państwa dla potentatów przemysłowych, poluzowanie polityki monetarnej – zwraca uwagę Whyte.

Nie chodziło jednak tylko o dwie miary: inną dla siebie, a inną dla zagranicznych partnerów. Lata 90. to szczyt powodzenia Washington Consensus, czyli zestawu ultraliberalnych reguł ekonomicznych promowanych przez absolwentów Uniwersytetu Chicagowskiego. Prezydent Bill Clintron forsował, gdzie mógł, otwarcie rynków, a MFW był tego skutecznym narzędziem.

– MFW nie uczestniczył w tajnym porozumieniu, ale odzwierciedlał interesy i ideologię zachodniej wspólnoty finansowej – wskazuje były ekonomista Banku Światowego Joseph Stiglitz w książce „Globalization and its Discontents”.

Skutki polityki MFW w Azji miały jednak znacznie szerszy zasięg: objęły Rosję i pośrednio cały obszar b. ZSRR. Spadek cen ropy spowodowany załamaniem popytu azjatyckich tygrysów okazał się gwoździem do trumny dla systemu kierowanego przez Borysa Jelcyna. Kraj, który już wcześniej zmagał się z upadkiem przemysłu niezdolnego do oparcia się zagranicznej konkurencji w ramach forsowanej przez Fundusz polityki otwartego rynku, a także uginający się pod ciężarem wojny w Czeczenii, nie wytrzymał. W sierpniu 1998 roku kurs rubla wobec dolara gwałtownie się załamał. MFW próbował ratować sytuację, ale w skorumpowanym rosyjskim systemie władzy nie bardzo wiadomo, gdzie wylądowała pożyczka 5 miliardów dolarów. Przyparty do muru Jelcyn w końcu mianował swoim następcą Władimira Putina i otworzył drogę do odbudowy wpływów b. KGB.

Na jałowym biegu
Raport Oliviera Blancharda pokazuje, że wraz z wybuchem kryzysu w strefie euro Fundusz zastosował rozwiązania, które w przeszłości wiele razy zawiodły. W przypadku Grecji wpisano parametry, które miały zapewnić odbicie gospodarki kraju już po dwóch latach stosowania „ortodoksyjnej kuracji”, ale które, jak wcześniej w Meksyku czy Argentynie, doprowadziły już do sześciu lat recesji. Jej końca nie widać.

Tym razem jednak finał może być inny. – Fundusz ma kaca, czuje, że jest nieskuteczny, że to dryf – przyznaje Jack Borman, doradca MFW w latach 2003–2007.

Rewolucję rozpoczął Dominique Strauss-Kahn, były socjalistyczny francuski minister finansów, szef MFW od 2007 roku, którego karierę brutalnie zakończyły dwa lata temu oskarżenia o gwałt na pokojówce w jednym z nowojorskich hoteli. Role się odwróciły: pod kierunkiem Francuza Fundusz stał się stopniowo rzecznikiem uruchomienia przez kraje Europy polityki służącej wzrostowi, udzielenia na korzystniejszych warunkach pożyczek dla państw, które stanęły na skraju bankructwa, i wydłużenia czasu, w jakim mają uzdrowić swoje finanse. Na początku 2010 r. Blanchard na zlecenie DSK opublikował raport, w którym zalecał bankom centralnym podniesie wskaźnika dozwolonej inflacji.

Ale to już było za wiele dla Niemiec. We Frankfurcie Fundusz uzyskał przydomek „Inflation Maximizing Fund” i był kojarzony z instytucją, która podkopuje wiarygodność EBC. Angela Merkel domagała się kontynuacji ostrej kuracji odchudzającej wobec Grecji, Portugalii, Irlandii, aby utrzymać zaufanie własnych wyborców.

Ziarno niepewności zostało jednak zasiane na korytarzach MFW. Następczyni DSK Christine Lagarde kontynuuje strategię swojego poprzednika, i to coraz skuteczniej. Udało jej się nawet wymusić na Berlinie wydłużenie o dwa lata terminu, w jakim Grecy mają zredukować deficyt budżetowy. Po 70 latach uczniowie Keynesa znów odzyskują nadzieję, że Fundusz będzie promował nowy New Deal dla świata. Ale odzyskanie dobrego imienia przez MFW zajmie jeszcze lata.
Artykuł pochodzi z http://biznes.gazetaprawna.pl/artykuly/673198,jak_miedzynarodowy_fundusz_walutowy_niszczy_swiatowa_gospodarke.html

USA kolonizuje kolejne kraje świata. Teraz czas na Ukrainę. Nie ważne jak: pokojowo jak Polskę czy z użyciem siły militarnej?

USA nie powinny wykluczać swej interwencji na Ukrainie powiedział 29 marca 2014 r. Zbigniew Brzeziński. To daje do myślenia w związku z zestrzeleniem samolotu. Amerykanie za wszelką cenę szukają sposobu na wprowadzenie wojsk NATO na teren Ukrainy.


Od roku 1945 amerykanie przeprowadzili ekstremalnie poważne interwencje w ponad 70 krajach.

1) 1945-49 Chiny - Interwencja w wojnie domowej opowiadając się po stronie Chiang Kai-shek przeciwko komunistom. USA użyło pokonanych japońskich żołnierzy do walki dla nich. W roku 1949 zmuszony przez komunistów Chiang uciekł do Taiwanu.

2) 1947-48 Włochy - Używając wszelkich możliwych sztuczek USA wtrąciło się w wybory, aby nie dopuścić komunistycznej partii do władzy. Komuniści przegrali. W przeciągu kolejnych kilku dekad CIA w połączeniu z amerykańskimi korporacjami pompowało pieniądze ingerując we włoskich wyborach.

3) 1947-49 Grecja - Interwencja w wojnie domowej opowiadając się po stronie neo-faszystów przeciwko greckiej lewicy. Neo-faszyści wygrali rozpoczynając brutalne rządy dla których CIA stworzyło wewnętrzną agencję bezpieczeństwa KYP, która to zajmowała się prześladowaniami i torturami.

4) 1945-53 Filipiny - Wojska amerykańskie walczyły przeciwko lewicowym siłom (Huks) pomimo tego, że Huksowie wciąż walczyli przeciwko Japońskim najeźdźcom. Zwycięstwo USA zwieńczone było powołaniem do władzy dyktatora Ferdinanda Marcosa.

5) 1945-53 Korea Południowa - Po zakończeniu WW2 USA stłumiło popularne, ludowe-progresywne siły na rzecz konserwatystów, którzy współpracowali z Japończykami. Rozpoczęło to erę korupcyjnych i brutalnych rządów.

6) 1949-53 Albania - USA i UK próbowały bezskutecznie obalić rząd komunistyczny w celu objęcia władzy przez pro-zachodnich kandydatów składających się głównie z monarchistów, którzy kolaborowali z włoskimi faszystami i nazistami.

7) Lata 50-te Niemcy - CIA wyreżyserowało szerokiej kampanii sabotaż, teroryzm, nieczyste sztuczki i wojny psychologiczne przeciwko Niemcom Wschodnim. To było jedną z przyczyn powstania Muru Berlińskiego w roku 1961.

8) 1953 Iran - W amerykańsko-brytyjskiej operacji został obalony premier Mossadegh, który to do tej pozycji wybrany został przez większość parlamentu. Zamach stanu przywrócił do władzy Shaha, który to rozpoczął 25 lat represji i tortur z przywróceniem przemysłu naftowego do własności zagranicznej w następujących proporcjach: USA 40%, UK 40% i inne kraje 20%.

9) 1953-lata 90-te Gwatemala - CIA zorganizowało zamach stanu demokratycznie wybranego rządu Jacobo Arbenza rozpoczynając 40 lat szwadronów śmierci, tortur, zaginięć, masowych egzekucji i niewyobrażalnej przemocy, która pochłonęła ponad 100,000 ofiar.

10) 1956-58 Środkowy Wschód - Doktryna Eisenhowera oznajmiała, że USA jest gotowe użyć sił zbrojnych w pomocy jakiemukolwiek państwu w Środkowym Wschodzie pomagając w ten sposób przeciwko zbrojnej inwazji jakiegokolwiek kraju kontrolowanego poprzez komunistów. Jedynie USA miało prawo kontrolować pola naftowe w Środokwym Wschodzie, a każdy inny kraj, który by tego próbował nazwany by został komunistycznym.

11) 1957-58 Indonezja - Sukarno, podobnie jak Nasser był pewnego rodzaju liderem Trzeciego Świata, którego władzy USA nie było w stanie zaakceptować. CIA zaczęła szastać pieniędzmi na wybory, szkicując zamach na Sukarno, a także próbując szykanować go fałszywym filmem pornograficznym.

12) 1953-64 Gujana Brytyjska - Przez 11 lat dwa najstarsze w świecie kraje demokratyczne, UK i USA posunęły się na tyle daleko, że nie dopuściły demokratycznie wybranego przywódcy do zajęcia swojego stanowiska. Cheddi Jagan był również liderem Trzeciego Świata, który próbował pozostać neutralnym i niezależnym. Ostatecznie używając różnych sztuczek takich jak dezinformacja, czy teroryzm UK i USA usunęło Jagana w roku 1964.

13) 1950-73 Wietnam - Równia pochyła rozpoczęła się od przymierza z dawnymi kolonizatorami francuzami i współpracy z japończykami przeciwko Ho Chi Minh. 23 lata później i z liczbą śmiertelnych ofiar przekraczających 1 milion USA wycofało się z Wietnamu. Mówi się, że amerykanie przegrali tę wojnę, ale w rzeczywistości tyle lat zrujnowało Wietnam, kraj który mógł stać się potęgą Azji.

14) 1955-73 Kambodża - Książe Sihanouk był kolejnym liderem, który nie miał ochoty być klientem amerykanów. Po wielu latach wrogości względem jego władzy, której to przejawem były między innymi próby morderstwa i tajnych zamachów Waszyngton ostatecznie pozbył się Sihanouka w roku 1970.

15) 1960-65 Kongo / Zair - W czerwcu 1960 roku Patrice Lumumba został pierwszym ministrem Kongo po uzyskaniu niepodległości od Belgii. W roku 1961 na wniosek Dwighta Eisenhowera minister został zamordowany. Po kilku latach chaosu do władzy dzięki CIA doszedł Mobutu Sese Seko, którego 30 lat rządów na najwyższym stopniu korupcji zaszokowało nawet same CIA. Ludzie Zairu żyli w nieprzeciętnej biedzie, a w tym samym czasie Mobutu został multibilionerem.

16) 1961-64 Brazylia - Prezydent Joao Goulart był oskarżony o typowe zbrodnie między innymi decydując się na niezależność w polityce zagranicznej, odbudowując relacje z państwami socjalistycznymi, a także występując w obronie sankcjonowanej Kuby. Został on obalony przez amerykanów w roku 1964. Waszyngton wyjaśnił, że to przykre, że demokracja upadła w Brazylii, ale przynajmniej państwo wyzwoliło się z komunizmu. Przez kolejne 15 lat w Brazyli odbudowano wojskową dyktaturę, protesty były dławione przez policje i wojsko strzelającą do tłumu, powstały szwadrony śmierci, zaginięcia, tortury, a rząd nazwał ten program "moralną rehabilitacją" Brazylii. Waszyngton był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Brazylia zerwała swoje relacje z Kubą i została aliantem USA w Ameryce Łacińskiej.

17) 1963-66 Dominikana - W lutym 1963 roku Juan Bosch przejął urząd jako pierwszy demokratycznie wybrany prezydent od roku 1924. We wrześniu wojsko wyszło na ulice usuwając Boscha z urzędu. USA mogło zapobiec wojskowemu zamachowi stanu, ale nie zrobiło nic. 19 miesięcy później wybuchł bunt, z którego narodziła się obietnica przywrócenia władzy dla Boscha. USA wysłało 23,000 żołnierzy, aby pomóc w stłumieniu buntu.

18) 1959-do dzisiaj Kuba - Fidel Castro doszedł do władzy na początku 1959 roku. 10 marca 1959 amerykańskie spotkanie National Security Council opowiadało się między innymi za wprowadzeniem do władzy nowego rządu na Kubie. I tak oto zaczęło się 40 lat ataków terorystycznych, embargów i morderstw na Kubie, która mogła być bardzo poważnym zagrożeniem ze względu na dawanie dobrego przykładu w Ameryce Łacińskiej.

19) 1965 Indonezja - Rezultatem skomplikowanych serii wydarzeń, w których USA miała swoje macki odsunięto od władzy Sukarno i zastąpiono go generałem Suharto. Natychmiastowo rozpoczęła się masakra wszystkich tych, co mieli cokolwiek wspólnego z komunizmem. New York Times określił te wydarzenia jako jedną z najdzikszych rzezi w nowoczesnej historii politycznej. W ciągu kilku lat zostało zamordowanych ponad milion ludzi.

20) 1964-73 Chile - Dla Waszyngtonu Salvador Allende był najgorszym z kandydatów. Nie dość, że o marksistowskich poglądach, to jeszcze honorujący konstytucję. Po latach prób ostatecznie w roku 1973 wojsko obaliło rząd Allendea, który zmarł w procesie. Na okres tygodnia zamknięto dla świata kraj mordując w tym czasie ponad 3,000 ludzi, a tysiące więcej poddano torturom.

21) 1964-74 Grecja - W kwietniu 1967 dokonano wojskowego zamachu stanu na dwa dni przed rozpoczęciem kampani wyborczej, której wyniki niemalże na pewno przywróciłby do władzy liberalnego lidera George Papandreou jako premiera, który to został wybrany w roku 1964. Ogłoszono stan wojenny i cenzurę. Rozpoczęły się aresztowania, tortury i morderstwa, które przyniosły 8,000 ofiar w pierwszym miesiącu.

22) 1975-do dzisiaj East Timor - W grudniu 1975 roku Indonesia dokonała najazdu na East Timor. Inwazja rozpoczęła się następnego dnia po tym jak prezydent USA Gerald Ford i Sekretarz Stanu Henry Kissinger opuścili Indonezję dając Suharto pozwolenie na użycie armii amerykańskiej. Z populacji East Timor, która wówczas liczyła 600-700 tys. 200tys. zostało zabitych.

23) 1978-89 Nikaragua - Kiedy Sandinistas obalili rząd Somoza w roku 1978 stało się dla Waszyngtonu oczywiste, że może to być zagrożeniem dla USA. Za kadencji Reagana przez osiem lat ludzie Nikaraguy byli pod nieustającym atakiem Waszyngtońskiej armii Contras złożonej z okrutnej Gwardii Narodowej Somozy. Bojownicy o wolność Ronalda Reagana podpalali szkoły, dokonywali gwałtów, tortur i morderstw.

24) 1979-84 Grenada - Amerykańskie taktyki destabilizacji rządu Bishopa trwały do roku 1983 przeprowadzając dezinformację i nieczyste sztuczki. 110 tys. kraj Grenady ostatecznie napotkał na amerykańską inwazję w roku 1983. W roku 1984 w wątpliwych wyborach wygrał człowiek popierany przez Reagana. W kwietniu 1989 rząd sporządził listę ponad 80-ciu książek zakazanych na import.

25) 1981-89 Libia - Muammar el-Qaddafi był dla Waszyngtonu zarozumiałym liderem. Amerykańskie samoloty zestrzeliły dwa libijskie samoloty w libijskiej przestrzeni powietrznej. Również zrzucono bomby na kraj zabijając co najmniej 40 osób w tym między innymi córkę Qaddafiego. Było wiele prób zamordowania Qaddafiego, zamachu stanu, kampanii dezinformacyjnej i ekonomicznych sankcji.

26) 1989 Panama - W grudniu 1989 roku potężny wybuch w osiedlu w Panama City pozostawił 15,000 ludzi bez dachu nad głową. Według nowo powstałego rządu sprzymierzonego z USA kilka dni wojny pozbawiło życia około 500 ludzi. Według innych źródeł zginęło kilka tysięcy, jak również kilka tysięcy było rannych. Motywem do ataku dla administracji Buscha było dopadnięcie Manuela Noriega, mimo tego, że był on informatorem USA przez wiele lat.

27) Lata 90-te Irak - 40 dni i nocy trwało bombardowanie jednego z najbardziej zaawansowanych krajów Środkowego Wschodu niszcząc jego stolicę. 80 miliardów kilogramów bomb spadło na ludzi Iraku. Był to największy w historii świata skoncentrowany mord z powietrza. Do użytych broni należały między innymi: uran zubożony, broń chemiczna i biologiczna. Irak był największą potęgą wojskową krajów arabskich.

28) 1979-92 Afganistan - USA pompowało tony pieniędzy na walkę z rządem Afganistanu, ponieważ popierany był przez Związek Radziecki. Do tego celu została przez CIA stworzona organizacja terorystyczna pod nazwą Al-Kaida. Na koniec USA zwyciężyło. Ponad milion zabitych, 3 miliony niepełnosprawnych i ponad 5 milionów uchodźców, to prawie połowa ludności tego kraju.

29) 1980-92 El Salvador - Dysydenci El Salvadoru próbowali działać w ramach systemu, ale przy pomocy USA rząd uczynił te działania niemożliwymi, ubiegając się do oszustw wyborczych i morderstw protestujących. W roku 1980 dysydenci chwycili za broń i wybuchła wojna domowa, która to zakończyła się w roku 1992 z 75,000 cywilnych ofiar.

30) 1987-94 Haiti - USA popierało dyktaturę rodziny Duvaliera przez 30 lat. W międzyczasie CIA kierowała szwadronami śmierci, torturami i dostawą narkotyków. W końcowym rezultacie Waszyngton przy pomocy wojska przywrócił do władzy Aristidea, który to zmuszony był do dymisji w roku 1991. Aristides zagwarantował Waszyngtonowi, że nie pomoże biednym kosztem bogatych.

31) 1999 Jugosławia - 24 marca 1999 roku wojska NATO rozpoczęły bombardowanie Jugosławi bez mandatu UN. Naloty bombowe trwały 78 dni zabijając 12 tys. Albańczyków i ponad 3 tys. Serbów.

32) 2001-do dzisiaj Afganistan / Irak - Ponieważ zakończyła się zimna wojna z komunistami USA potrzebowało nowego wroga. 11 września 2001 roku CIA i administracja G.W.Buscha dokonały zamachu terorystycznego na własny kraj atakując dwoma samolotami World Trade Center i rakietą wystrzeloną w Pentagon. Wina na atak zrzucona została na organizację terorystyczną pod nazwą Al-Kaida, tym samym rozpoczynając "wojnę z teroryzmem", która to wymierzona jest w każdego obywatela tego świata. 7 października armia amerykańska zaatakowała Afganistan. Miała to być odpowiedź na rzekome ataki Al-Kaidy na WTC. W rzeczywistości wojna ta rozgrywa się o władze nad opium. W tej chwili CIA i rząd amerykański jest odpowiedzialny za 90% narkotyków znajdujących się na ulicach USA. Następnie z tego samego powodu 20 marca 2003 roku amerykanie dokonali najazdu na Irak. W rzeczywistości wojna ta rozgrywa się o złoża pól naftowych. Amerykanie nazywają ludność Afganistanu i Iraku terorystami, ponieważ bronią się przed amerykańskimi najeźdźcami. Kandydat na prezydenta USA w kampani wyborczej z roku 2008 Barak Obama obiecał amerykanom, że jak tylko dojdzie do władzy, to wycofa wojska z Afganistanu i Iraku. Tym czasem prawie 4 lata później wojny te eskalują doprowadzając USA do bankructwa.